Select Page
29 & 30/11/2019 (piątek & sobota), 19:00, Teatr Powszechny:

Instytut Otwarty – instalacja.

Wydarzenie FB: https://www.facebook.com/events/563816764185896/.

„Wernisaż i oprowadzanie kuratorskie
29 listopada godz. 19.00

👉 Wystawa czynna
30 listopada godz. 11.00-18.00

Instytut Otwarty Strefy WolnoSłowej to kilkumiesięczny program artystyczno-edukacyjny skierowany do młodych twórczyń i twórców o różnym pochodzeniu kulturowym, to wspólne doświadczenie artystyczne skoncentrowane na pracy w grupie międzykulturowej. To refleksja nad społeczną odpowiedzialnością za bycie razem. Osią projektu jest doświadczenie sztuki ukierunkowanej na zniwelowanie podziałów na “my” i “oni” w odniesieniu do społeczności cudzoziemskich oraz innych mniejszości, jak również na budowaniu wspólnej tożsamości społecznej w ramach przygotowywanego działania artystycznego.

Instalacja prezentowana w czasie Forum Przyszłości Kultury podsumowuje to edukacyjno-artystyczne doświadczenie i składa się z 9 prac przygotowanych przez uczestników i uczestniczki programu. Prace te są rezultatem ich refleksji nad metodami pracy artystycznej ze społecznościami, nad tym, jak czerpiąc z różnych dziedzin, tworzyć wydarzenia artystyczne z udziałem grup mniejszościowych, osób niezwiązanych profesjonalnie ze sztuką.


OLGA KLOCHKO
Pokolenie U

Wyjechaliśmy w naszych early 20s. Mamy całe życie przed sobą. Jesteśmy tu i nie planujemy wyjeżdżać. Możemy tu zostać? Chcecie? Jest nam tu dobrze! Na pewno jest lepiej. Chyba. Chyba że mogłoby być inaczej? Ale jak? Czasami próbujemy to sobie wyobrazić. Gubimy się wtedy. W wyobraźni. A może jesteśmy cały czas pogubieni? Czy to jest normalne? Kogo zapytać? Wiesz może? Trudno.

Historie, które zebrałam to głosy młodych Ukrainek i Ukraińców. To mój głos. Przeprowadziliśmy się do Polski w poszukiwaniu lepszego życia oraz perspektyw. Z inicjatywy własnej, rodziny, przypadku. Wybrzeże możliwości Zachodu zaistniało dla nas tutaj, nad Wisłą. Moja instalacja przekazuje historie naszego pokolenia. Historie pokolenia U. Dziesiątki, setki, tysiące historii. Zwykłe, a każda podobna do kolejnej. Tylko ma inny początek i inny koniec.

OLGA KLOCHKO Wędruję po świecie fizycznie i umysłowo. Lubię sukienki, ale zakładam czasami spódnice i spodnie. Moim językiem miłości jest dotyk. Lubię tańczyć i często myślę o czasie, o tym jak płynie. Jestem jednocześnie wiatrem, człowiekiem, słońcem, ciastkiem i wszystkim innym czym chce mi się być.

Tomasz Kawecki
DRYF

W 2017 roku, chcąc zacząć od nowa, wyruszyłem na Islandię. Znalazłem pracę, wynająłem mieszkanie, zacząłem poznawać ludzi. Chciałem zostawić za sobą to, co było i przewietrzyć głowę. Jedynym oficjalnym celem wyprawy stało się odłożenie pieniędzy na aparat. Szybko okazało się, że moje spotkania z ludźmi nie są przypadkowe, a w nowym miejscu i sytuacji łatwo się zasiedzieć. W kwietniu 2019 ruszyłem w dalszą drogę do Portugalii, Polski, na Ukrainę. Kolejny etap podróży potwierdził, że pewne rzeczy są niezmienne i niezależne od szerokości geograficznej, a ten sam wiatr, który jednych gna w nieznane, innym nie pozwala ruszyć z miejsca.

Tomasz Kawecki – ukończył kursy na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej oraz Architektury Krajobrazu (2012-2015) i Akademię Fotografii w Krakowie (2016-2017). Od 2019 roku rozpoczął studia na Instytucie Fotografii Twórczej Wydziału Sztuki I Nauki Uniwersytetu Śląskiego w Opawie. 2018 i 2019 roku Tomasz Kawecki portretował Islandczyków w Reykjaviku, pracował jako wolontariusz z uchodźcami czekającymi na deportację z Islandii. Tomek interesuje się rysunkiem, malarstwem, sztuką, filmem. Posługuje się medium fotografii. Od nastoletnich lat podróżuje po Francji, Hiszpanii, Niemczech, Anglii, Islandii, Malty itp. obserwując emigracje bliskich mu ludzi.

Karolina Gembara
Studio Nowi Warszawiacy

Studio fotograficzne to miejsce spotkania i wymiany. Z jednej strony to, co się w nim wydarza jest rytuałem, do jakiego przyzwyczajamy się od dziecka. Kojarzymy go z kolejnymi dokumentami czy uroczystościami. Z drugiej strony to spotkanie intymne, podczas którego oddajemy swój wizerunek obcej osobie – pozwalamy spojrzeć na siebie nieznającymi nas oczyma. Obraz migrantów i migrantek jest kreowany najczęściej przez osoby nienależące do tej społeczności. W naszym studiu odwracamy tę dynamikę – to migranci i migrantki dysponują tu wiedzą niezbędną do wykonania zdjęć – to oni i one kształtują nasz wizerunek.

Karolina Gembara Fotografka i edukatorka. Członkini kolektywu Sputnik Photos. Doktorantka w SWPS. Prowadzi warsztaty fotograficzne dla migrantów i migrantek Nowi Warszawiacy

SARA BAGDI i MASHA ZHUK
Speed mapping

Nasz projekt to akt symboliczny, próba „umieszczenia nas na mapie” i nadania obywatelstwa. To przestrzeń do dzielenia się wiedzą i doświadczeniami związanymi z miastem, proste narzędzie, które pomaga zmapować kształtowanie się lokalnej tożsamości – zarówno z perspektywy przybyłych, jak i osób tu urodzonych. Pokazuje, z jak wielu małych, prostych, często intymnych gestów buduje się poczucie przynależności do danego miejsca.

Sara Bagdi – ukończyła Wydział Historii Sztuki i Estetyki na Uniwersytecie Eötvös Loránd w Budapeszcie. Od początku 2019 roku jest częścią projektu badawczo-socjologicznego, który polega na mapowaniu ośmiu dzielnic Budapesztu i stara się zmniejszać uprzedzenia wobec lokalnych mieszkańców. Obecnie mieszka w Warszawie.

Masha Zhuk – od niedawna w Warszawie, zajmuje się banalnymi rzeczami by żyć i cieszy się niebanalnymi sprawami by poczuć, że żyje. Lubi teatr, pisanie, wpatrywanie w oczy nieznajomych. Uczestniczka warsztatów teatralnych Strefy WolnoSłowej i spektaklu “Włącz bojler .Niech czeka na mnie chociaż ciepła woda”.

PAT MIC
Piosenki o miłości

Co to znaczy czuć strach? Strach w określonej sytuacji politycznej, w rosnącej atmosferze wykluczenia, prześladowań, nagonki? I wreszcie: jak to jest czuć strach w miłości? Przez ostatnie miesiące pracowałam z doświadczeniami osób ze społeczności LGBT+. Zadawałam pytania o to, jaka jest miłość, której towarzyszy ciągły strach? Pytałam o jego miejsce w ciele. Gdzie odczuwamy lęk i czy wpływa on trwale na nasze ciała, miłosne relacje, bliskość, czułość, postrzeganie świata i innych ludzi? Moje poszukiwania i przeprowadzone rozmowy znalazły swoje odzwierciedlenie w formie wykorzystującej grę z wzorcami miłości i zachowań, jakie wpajały nam od dziecka piosenki o miłości. Piosenki, z którymi się nie identyfikujemy, bo nie są i nigdy tak naprawdę nie były o nas. Czy to przez brak reprezentacji, dającej poczucie bezpieczeństwa i przynależności, rosną w nas strach, potrzeba odizolowania, ucieczki od społeczeństwa? Chęć wewnętrznej emigracji?

PAT MIC – fotografka teatralna, portrecistka i dokumentalistka warszawskich scen teatralnych, tanecznych i performatywnych, związana m.in. z Komuną Warszawa, Studium Teatralnym, Stowarzyszeniem Sztuka Nowa, Strefą Wolnosłową, Centrum Współczesnym Zamek Ujazdowski, Warsaw Dance Days oraz Teatrem Studio. Laureatka III edycji Konkursu Fotografii Teatralnej. Od 2017 angażuje się w działania kolektywu akcjonistycznego Czarne Szmaty, tworząc ich warstwę wizualną. W latach 2006-2012 pracowała nad autorskimi projektami z pogranicza fotografii kreacyjnej i dokumentu, z których najważniejsze to „Ctrl C + Ctrl V” oraz „00:12 sek.” Studiowała m.in. media, reportaż, projektowanie graficzne i typografię.

MARTA BOGDAŃSKA
Zimne niebieskie światło

Zimne niebieskie światło nawiązuje do tradycji narracji ustnej, przekazywania wiedzy z pokolenia na pokolenie poprzez opowiadanie. Tradycja ta jest niezwykle bogata w świecie arabskim i na wschodzie. Wystarczy pomyśleć o „Księdze tysiąca i jednej nocy”, czy opowiadaczach na placach (np. na słynnym placu Jemaa el-Fnaa w Marrakeszu). Przekaz ustny pozwala zachować pamięć o ważnych wydarzeniach, o historii rodziny. Wykorzystując nagrania dźwięków miasta, przyrody, odgłosy sprzętów i maszyn, jak i również dźwięki znalezione w Internecie chciałabym przenieść tradycję narracji ustnej na współczesny zapis audio. Podczas warsztatów, jakie prowadziłam w Instytucie Otwartym, razem z grupą stworzyliśmy, na podstawie opowieści jednego z uczestników soundscape “Legendy o Danko i jego płonącym sercu”.

MARTA BOGDAŃSKA – fotografka, artystka wizualna, menadżerka kultury, reżyserka filmu dokumentalnego “Next Sunday”. Ukończyła studia na Wydziale Filozofii UW. Studiowała w programie Homeworkspace z Antonem Vidokle i redakcją magazynu e-flux oraz na gender studies UW. Obecnie kończy dyplom w Akademii Fotografii i uczęszcza na zajęcia w Szkole Patrzenia. Przez 8 lat mieszkała w Libanie. W grudniu 2019 roku odbędzie się jej wystawa ‘Shifters’ w Rotacyjnym Domu Kultury, a w 2020 roku ukaże się jej debiutancka książka fotograficzna ‘Plaintext’. Strona internetowa: www.martabogdanska.com

Antonina Dukowicz
PRZEBIEG

Jestem kobietą i jest to ważna część mojej tożsamości. Podczas spotkań z Ahoo rozmawiamy o jej dawnym życiu w Iranie oraz obecnym w Polsce. Wspólnie zastanawiamy się nad kobiecością, jej postrzeganiem przez otoczenie, nad identyfikowaniem nas samych oraz miejscem kobiet w społeczeństwie.

Antonina Dukowicz – studentka Historii i Kultury Żydów na Uniwersytecie Warszawskim, asystentka Poli Dwurnik. W sztuce interesuje ją perspektywa kobiet, ich odnajdywanie się w społeczeństwie, szeroko pojęte sprawy społeczne i równościowe, a także dialog z własnymi emocjami i historią.

Krystyna Jędrzejewska-Szmek
Fenakistiskop

Ludzie są połączeni z roślinami dziwnym rodzajem relacji. Jest ona nieoczywista i łatwo o niej zapomnieć. A jednak, w obliczu migracji rośliny bywają tym, co się wspomina i za czym się tęskni.

Praca wykorzystuje XIX-wieczne urządzenie służące do pokazania ruchomego obrazu – fenakistiskop, uznawany za jedno z pierwszych narzędzi oddających złożoność i dynamikę ruchu. Na jego tarczy pokazane są diagramy analizujące ruch roślin. Towarzyszy im dźwięk opowieści o migracji ludzi i historii roślin, które pozostawili za sobą.

Krystyna Jędrzejewska-Szmek – biolożka i fotografka, obecnie studiuje Sztukę Mediów na warszawskim ASP. Osią jej zainteresowań są relacje łączące ludzi ze światem przyrody. Konsekwentnie pogłębia działalność artystyczną oscylującą na pograniczu sztuki i nauki. Angażując się w projekty interdyscyplinarne takie jak „Naturomorficznie” w Ogrodzie Miejskim Jazdów czy projekt artystyczno-społeczny „Fikus”, operuje nie tylko w sferze wizualnej, ale też jako autorka tekstów, aktywistka i animatorka różnego rodzaju działań społecznych i warsztatów.

JAN JURCZAK
Life Goes On

Od dwóch lat dokumentuję życie społeczności w strefie konfliktu, we wschodniej Ukrainie. Niemy filmowy portret 10 minut ciszy stworzony został przy performatywnej współpracy mieszkańców oddolnie powstałego centrum pomocy zlokalizowanego 3 km od linii frontu. Od roku staram się wspierać działalność centrum organizując akcje pomocowe. W czasie instalacji będę sprzedawał moje fotografie z Ukrainy w formie pocztówek oraz gazetę Life Goes On, w której pokazuję codzienne życie w Donbasie. Gazeta to cykl fotografii oraz opowieści osób zamieszkujących strefę konfliktu.
Cały dochód ze sprzedaży zostanie przekazany na pomoc we wschodniej Ukrainie.

Jan Jurczak – realizuje długoterminowe projekty dokumentalne w Polsce i innych krajach (m.in. na Ukrainie, w Armenii, Hiszpanii). W latach 2017-2019 pracował z ludnością ukraińską mieszkającą przy linii frontu we wschodniej części kraju. Prace były pokazywane m.in. w programie głównym Miesiąca Fotografii w Krakowie. W 2019 roku otrzymał stypendium im. Konrada Pustoły, został nominowany do World Press Photo Joop Swart Masterclass, jest laureatem laureatem Talentu Roku 2018 organizowanego przez PIX.HOUSE, finalistą konkursu im. Krzysztofa Millera, Grand Press Photo 2018.

 

Opieka kuratorska: Alicja Borkowska, Agnieszka Różyńska, Igor Stokfiszewski
Produkcja: Weronika Chinowska, Magdalena Duszyńska-Sasin
Prowadzący i prowadzące warsztaty: Alicja Borkowska, Pietro Floridia, Krzysztof Łukomski, Sara Pour, Agnieszka Różyńska, Igor Stokfiszewski, Annelys de Vet, Łukasz Wójcicki
Grafika: Karolina Kotowska


Projekt współfinansowany jest ze środków m.st Warszawy (MIASTO SZCZĘŚLIWE – Festiwal Sztuki i Społeczności) , ze środków programu „Kreatywna Europa” Unii Europejskiej (projekt ATLAS OF TRANSITIONS) oraz przez Ambasadę Królestwa Niderlandów w Warszawie. „